شادکامی ، خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)

زمینه و هدف: عوامل فردی مختلفی می توانند در پیشرفت تحصیلی دانشجویان موثر باشند که از جمله آن ها می توان به شادکامی و خودکارآمدی اشاره نمود. هدف از این مطالعه بررسی روابط بین پیشرفت تحصیلی و برخی عوامل دموگرافیک با این عوامل در دانشجویان گروه علوم پزشکی می باشد. روش بررسی: این یک مطالعه ی مقطعی است که بر روی تعداد 180 نفر از دانشجویان صورت گرفته است. نمونه ی پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی از نوع سیستماتیک اخذ گردید. از پرسشنامه های دموگرافیک، فهرست شادکامی آکسفورد، و مقیاس خودکارآمدی عمومی برای جمع آوری اطلاعات از دانشجویان استفاده گردید. شاخص پیشرفت تحصیلی با استفاده از میانگین معدل تحصیلی دو نیمسال گذشته معین گردید. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یکطرفه و همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 03/7 ± 33/29 بود و اکثریت آنها (80 درصد) مذکر بودند. عمده شرکت کنندگان از رشته های پزشکی و پرستاری بودند (55 درصد). میانگین استاندارد نمره ی شادکامی 58/0 ± 36/4 و میانگین نمره ی خود کارآمدی 09/9 ± 60/61 بود. میانگین معدل تحصیلی دو نیمسال گذشته دانشجویان مورد مطالعه نیز 81/1 ± 41/15 به دست آمد. عواملی همچون وضعیت تاهل، سن، مقطع و رشته تحصیلی و همچنین شاخص پیشرفت تحصیلی دارای ارتباط معنی دار با شادکامی بوده، عواملی همچون سن، مقطع و معدل تحصیلی با خودکارآمدی در ارتباط بودند. همچنین همبستگی مثبت و معنی داری بین سه متغیر اصلی مطالعه یعنی شادکامی، خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی یافت گردید. نتیجه گیری: شادکامی و خود کارآمدی در دانشجویان علوم پزشکی به عوامل مختلف دموگرافیک و تحصیلی بستگی دارند که شناخت و تاثیرگذاری بر آن ها می تواند موجب بهبود عملکرد و سلامت روان دانشجویان گردد. بنابراین طرح ریزی مطالعات بیشتر جهت شناخت بهتر چنین عواملی در جهت ارتقای فرآیند آموزش و تحصیل دانشجویان توصیه می گردد.